Μας είπανε: Διάβασε, βάλε το κεφάλι κάτω, λεφτά για φροντιστήρια δεν έχουμε, διάβασε να περάσεις σε μια καλή σχολή κι άσε εμάς να δουλεύουμε για σένα παιδί μου, να γίνεις μια μέρα η περηφάνια μας.
Μας είπανε: Πέρασες σε μια δύσκολη σχολή και θέλει κόπο να πάρεις πτυχίο. Σεβασμός, υπακοή, διάβασμα, προθυμία, δουλειά και δώσε δύο φορές το μάθημα για να περάσεις με καλό βαθμό, δεν ξέρεις ακόμα από «λυμένα θέματα»,«φροντιστήρια» που σου γράφουν πτυχιακές, πλήρωνε πατέρα και φέτος το χωράφι δεν έδωσε πολύ καρπό.
Μας είπανε: Τρέξε να τελειώσεις νωρίς τις εξετάσεις, να ορκιστείς , να δηλώσεις σε επετηρίδα πριν τους άλλους. Τρέξε για να μπορείς να ονειρευτείς, για να ελπίζεις ότι κάποια στιγμή πια η μάνα σου θα χαρεί τον πρώτο σου μισθό.
Μας είπανε: Είμαστε υπερήφανοι που έχουμε τέτοιο δυναμικό στη χώρα μας, είμαστε υπερήφανοι που έχουμε ήθος στη γενιά μας, που παλεύουμε για τα εργασιακά μας δικαιώματα, κουράγιο- δούλευε σε άσχετες δουλειές και σε λίγο θα διοριστείς. Όχι, μη σκύβεις, μην προσκυνάς, μη φιλάς κατουρημένες ποδιές, θέλουμε μια νέα γενιά αδιάφθορη.
Μας είπανε: Περίμενε. Πάρε τώρα κάποιες ώρες να δουλεύεις για να... μη γίνεις ένας αριθμός σε στατιστικές, για να μη σε βλέπει η γειτονιά στο σπίτι, για να μπορούν οι γονείς σου να κάνουν λίγη ακόμα υπομονή, να μη νιώθουν τα αρθριτικά και τα χρόνια να χτυπάνε παρόν. Για να μην αισθάνεσαι ανίκανος. Για να μη σε βαρύνει η ντροπή που μόνο οι ικανοί έχουν.
Μας είπανε: Άκυρο. Άκυρο το πτυχίο σου και τα χρόνια των εξετάσεων. Ακυρώνω το σύστημα αξιολόγησής σου, τα χρόνια, τον κόπο, τα όνειρα, την υπομονή σου. Εξετάσεις και πάλι αν θέλεις. Πρέπει να πλουτίσουν φροντιστήρια, εκδοτικοί οίκοι, υπουργοί, πολιτικοί , σκιές, συμφέροντα.
Μας είπανε: Δεν είσαι μαζί μας, άρα είσαι εναντίον μας. Ούτε για 4 ώρες δουλειάς χωρίς ασφάλιση δεν είσαι ικανός. Άχρηστε!
Και περνάνε τα χρόνια κι εσύ στη γωνία να καπνίζεις το ένα τσιγάρο μετά το άλλο κι είναι κάθε μέρα ο καπνός πιο πικρός και το στόμα σου φαρμάκι και να κοιτάς μικρά παιδιά με καθόλου ή πολύ λιγότερα προσόντα από σένα να δουλεύουν (αυτοί, οι περί-του-κόμματος), μα γιατί μένουν και υπομένουν τόσα χρόνια χωρίς κανονικό μισθό και ασφάλιση; Κάτι ξέρουν;
Μας είπανε: Ακύρωσα το πτυχίο σου, τα μεταπτυχιακά , τις εξετάσεις σου, τις αξίες που μεγάλωσες, τους διαγωνισμούς που κατέθεσες χαρτιά, οι περί -του-κόμματος εδώ και 5 χρόνια δουλεύουν ακόμα, ο πατέρας έφυγε, δεν πρόλαβε να σε δει τακτοποιημένο, με το τσαπί στο χέρι έφυγε κι εσύ ακόμα να παλεύεις, να πάρω και ECDL, και ειδίκευση και κάτι ακόμα και κάτι ακόμα ...;.
Και βρωμάει ο τόπος, τι μπόχα αυτός ο τόπος βγάζει.
Μας είπανε: Άκυρη η πατρίδα που μεγάλωσες. Είναι άλλη. Μια χώρα σάπια, βρωμερή και άθλια κι εσύ δεν είσαι τέτοιος. Δεν ανήκεις εδώ, ακούς; Δεν ανήκεις.
Η μητέρα ακόμα περήφανη για σένα. Έστω κι αν δυο βαθιές ρυτίδες δίπλα στα χείλη κρύβουν όσα δεν τόλμησε να πει.
Και βαραίνουν στην ψυχή σου αυτές οι ρυτίδες, δεν ξέρεις πόσο βαραίνουν..
Ρε φίλε, αυτή η χώρα δε με χωράει.
Δε με αντέχει.
Δε μου αξίζει.
Αυτή τη χώρα δεν τη θέλω.
ΥΓ. Με αφορμή άρθρο σχετικά με την επικείμενη νομιμοποίηση όσων φυτεύτηκαν σε οργανισμούς μέσω stage.
http://logia.pblogs.gr/2010/09/mas-eipane.html#ixzz0zgniB38J
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου